● و شراب
راستی شراب ،
مستي‌ت سرخوشانه ؛ شاديت شادخوارانه ...

يادمان باشد با هم شعر و ترانه بخوانيم ؛
يگانه‌ترين يار
شعرِ بودنت ، ناب‌ترين قصيده‌ها ؛
عاشقانهء رسيدنت ، خوش‌آوازترينِ سرودهاست.

خوش‌آمدی ؛
زندگی‌ ، پرگشودن در هوایِ بودنت رسمِ خوشايند‌تری‌ست .

ساعت Artmis 11:45 PM

● تولدت را جشن ‌می‌گيرم
با دوستانمان ،
تا همواره يادت بماند به عظمت دوستی دوستت دارم ؛

يادم بماند :
بادکنک‌ ، مداد شمعی‌ ، کيک و يک بغل گل ...
بادکنک‌ ، تا روزهايت هميشه از شور و شوق بی‌اندازهء کودکان سرشار باشد .
مدادهای شمعی يعنی سالهایِ زندگي‌ت طيف رنگينِ لحظه‌ها ؛
کيک : زندگی به کامت شيرين و تازه بماند .
و گل ، که حجمِ عطرآگين حضورت همواره شاداب و پرطراوت باشد.



ساعت Artmis 11:35 PM

● سلام . جايتان خالی‌ست .
ديشب ، به لطفِ دوست قديمیِ بازيافته‌ای ، بعد از حدودِ يکسال و نيم، بعد از آخرين شبی که دور هم جمع بوديم ، برای اولين بار جايی بودم که حال و هوایِ جمع‌ها و دور هم جمع شدن‌هايمان را زنده کرد.
جمع خوشایند و خوش‌ذوقی هستند.يافتن‌شان غنيمت است ،خاصه در اين گوشهء دنيا. و ما که تازه‌وارد و غريبه بوديم ، وقتی پایِ شعر و موسيقی در ميان آمد آشناترشديم .رضا با ستاره‌های نشسته در چشمانش شعر می‌خواند و من سرگرم تماشا ، می‌انديشم که چقدر جايش آن‌روزها کنارِ من خالی‌بوده و چه خوب می‌شد اگر آن‌روزها در ميانمان بود و چه خوب که امروز هست ؛ اينجا کنارم نشسته و من آرام و دلگرم و سرشارم. به خودم آمدم و ديدم که در پسِ‌ هرِ نغمهء آشنا ، جانم به دنبالِ هزاران نشانِ آشناست. گره بُغضی در گلويم نشسته‌بود و هرچه می‌کردم صدايم بلند نمی‌شد.چشمم به سقف خيره مانده بود و گوشم دنبالِ زيروبم‌های صدایِ آشنايی بود! نگاهم گرداگرد اتاق به اميد بازيافتنِ برقِ نگاه‌هايتان چهره‌ها را جستجو‌ می‌کرد...
يعنی بازهم می‌شود صدایِ همراهی فلوتِ الميرا و گيتارِ مازيار را بشنوم ؟ باز رامتين هياهویِ پر شور و شرمان را راهبری‌ خواهد کرد ؟ يعنی باز در ميانهء آواز ‌نگاهم با نگاهِ درخشانِ سولماز گره خواهد خورد ؟ می‌شود يکبارِ ديگر فرنوش تمام طولِ مسير سفر نواختنِ يک قطعه را تمرين کند؟ باز مهران در ميانهء آوازها گاه و بگاه هوس همراهی خواهد کرد؟ می‌شود باز رديف طولانی صندلی‌های سالنِ ارکستر به اشغالِ شور و شيدايی ما در بيايد ؟ راستی آيا هنوز هم برای بليط از صبح زود صف می‌کشيد ؟ هنوز هم در ليستِ صف چندين بار می‌نويسيد : ميلانی !
در جمع‌مان دوستی به استادی تار می‌نوازد؛ تمامی نغمه‌های استادان قديمی را...می‌گويند که آروينِ کوجکم دوره‌های آوازيش را تمام کرده و حالا می‌تواند استادانه بخواند! هيچکدامتان صدايش را شنيده‌ايد ؟ جای صدايش کنارِ صدایِ تارِ چقدر خالی بود. در اوج قطعه‌ها ، رامين که مضرابش را ماهرانه روی پرده‌ها می‌لغزانَد ، چشم‌هايم را می بندم و آرزو‌ می‌کنم صدایِ گلو صاف کردنِ پدرم بيايد که بغضِ شوق‌آلودی را پنهان‌ می‌کند ؛ دوست دارم چشم که باز می‌کنم چهر‌هء مادرم جلوی چشمانم باشد که چشمهايش را بسته و خودش را به طنينِ ترانه سپرده و محجوبانه تلاش‌ می‌کند آواز نخواند. فروغ که پنهانی و خاموش اشک‌هايش را پاک می‌کرد يادم افتاد به صورتِ سيما که کمی بعد از فوت پدرش خانهء ما مهمان بود و تو ای پری کجايی خواندنِ‌‌ آرين ...
شب خيلی وقت است از نيمه گذشته ، جمع‌مان کوچک تر شده‌است . رضا راحت و خودمانی، انگار که مدتهاست آشنای اين جمع است روی زمين لم داده و خود را به موسيقی سپرده . آرامش ذوق‌برانگيزی‌ست.حالِ خوشی دارم، فقط دلم تنگ شده است . فکرم بسيار دورترها می‌پرد . شعر نغمه‌ها را به خاطر نمی‌آورم .در ذهن‌م غوغاست .
رامين می‌گويد بيا بخوان اين هم گوشه ديلمان ؛ اين يکی را خوبِ خوب‌ می‌دانم، روان به زبان می‌آيد .يادِ سالهای بسيار دور می‌افتم ؛ و يادِ نازيلا و ضبطِ بينوایِ ماشينِ رنویِ قديمی‌‌اش ...چند بار با هم گوشهء خيابان به اين گوشه گوش داديم و هر بار بغض نگذاشت که همراهي‌اش کنيم ؟روزی که کاست کاروان را خريديم و بِدو به ماشين برگشتيم و نشستيم توی ماشين که هميشه ابتدایِ خيابان قدس سر انقلاب پارک بود ، دم همان شيرهای آب نمازجمعه که هميشه قفل بودند ، نوار را جلو زديم تا به آنجا برسد : صدای‌ِ بنان که در فضای کوچک ماشين پيچيد هر دو ناخودآگاه در يک لحظه به سرمان کوبيديم !دستم بی‌اراده بلندمی‌شود و به سرم می‌کوبم ؛ بچه‌ها می‌خندند ، من هم ...
جايتان خالی بود. جايتان خالی‌ست ...
افسرده و تاريک و غم‌زده نشده‌ام ؛ اشتياقِ بچه‌ها به شعر ،برقِ نگاهِ فروزان موقعِ خواندن ، شورِ نوشا و ابتلایِ رامين به موسيقی و طنينِ شيرين‌و دلنشينِ صدای رضا از شوق سرشارم می‌کند. روزهايم بی‌نور و بی‌رنگ نيست . صبح‌ها چشمم را به يک آسمان نور و رنگ می‌گشايم و هوای خوشِ زنده‌گی را فرو می‌دهم.
فقط دلتنگم ، کمی تا قسمتی ، دلم برايتان بيشتر تنگ شده ...

ساعت Artmis 3:31 PM

● آسمان بی‌اندازه زيباست : نشسته‌ام در مهتابی به تماشا . به پشتی‌ِ صندلی تکيه می‌دهم و پاهايم را در کفش‌های تو فرو می‌کنم .گرمی خوشايند و امنی به نرمی در پوستم رخنه می‌کند.
عرش ملکوتی اگر باشد و جايی‌ برای بازی فرشته‌ها ، آنهم بی‌شک همين آبیِ شگفتِ بی‌انتهاست که هجوم ِ انبوهِ ابرهای سفيد و خاکستری و طلايی اينچنين رمزآلود و زيبا و پرهيبت‌ش کرده‌است.
حشرهء کوچکی روی مُژه‌هايم می‌نشيند انگار که به ساقهء تُردِ گياهی .
جنبشی نيست ؛ بيد دستانِ بلندش را به آسمان بلند کرده ، به نيايش يا شايد در انتظارِ نوازشِ باد. پلک می‌زنم ، حشره با آسودگی روی پلکم راه می‌رود آنقدر که ناچارم دست به چشم‌ ببرم .
غرشِ هواپيمايی شُرشُر يکنواخت آب را می‌‌شکافد . سرم را بلند می‌کنم . خيره می‌شوم به تنها کنجِ آبی آسمان که از دريچه سر پناهِ دالان به چشم می‌آيد ؛ منتظر‌می‌مانم تا از بالای ابرها بگذرد و به آنجا برسد . صدا کشيده و دور می‌شود . آنهمه هياهو و هيچ ! گويا به سمتِ باد نمی‌پريد . سوی ديگر آسمان اما ، همين بالایِ سرم ، اين سوی ابرها ، هواپيمایِ آبیِ بزرگی با دُم سرخ رنگ ، بی‌صدا و بلند روی باد می لغزد.
چه خوب که به يادم آوردی آسمان را نگاه کنم .نفسِ بلندی می‌کشم و ريه‌هایم از بویِ تو سرشار ‌می‌شود .
سرانگشتان بيد به آهستگی سرگرم نوازش شده‌اند .
آن‌ پائين بیشمار حلقه‌هایِ هم‌مرکزِِ کوچک ، دايره‌های بزرگ موجِ آب را قطع می‌کنند.

ساعت Artmis 3:33 PM

●
ساعت Artmis 11:16 PM

● عروسکِ پشت ِشيشه ، هر روز آواهایِ زندگی را به خاطر می‌سپرد و شب ، خواهش‌های بی‌پايانش را در خلوتِ پر گردو غبارش مرور می‌کرد تا صبح فردا با نجواهای فريبنده‌تری نمايشِ بزرگ روزانه‌ را آغاز کند .

ساعت Artmis 11:11 AM

● دوباره فصل داغِ سال است
روزهای‌ِ تابستان‌م با تو سرشار از خنکایِ استغناست .
نزديکِ‌غروب
من و شمع و عطر و ميوه‌ها
به انتظارِ آمدنت می‌نشينيم ؛
آب در گوشِ نيلوفر می‌خواند
نسيم در آغوشِ دالان می‌پيچد
و طنين قدمهایِ‌ تو را از دريچه مهتابی به خانه می‌آورد .

خوش ‌آمدی عشق من
با تو در اين گوشهء امنِ دنيا
مرا پروایِ هيچ کس و هيچ چيز نيست .
من و تو فارغ از وهم‌های‌گذشتگان
و ترديدهایِ دوران
رهسپارِ‌ آينده‌ايم ؛

به خانه خوش آمدی هم‌سفر

آغاز سفرمان مبارک
روزهایِ سفرمان روشن
پایِ سفرمان پايدار


ساعت Artmis 1:45 PM

● ...هم سفر شديم
كسالتِ غروبِ گرم و دم كردهء تابستان
جنگل را از پيچ و خم جاده‌ها به ساحلِ اقيانوس فراخواند.
در كبوديِ افق ، آسمان و زمين به هم گره می‌خوردند،
و" ما " در فراز ، فارغ از ترس‌هاىِ تاريخىِ نياكان‌ِمان ، چشم به جهان گشودیم .


ساعت Artmis 6:48 PM

● شب‌ت به‌خير
در سياهی‌ چشمانِ من آرام بخواب
ماه‌ِ من .
بر بستر ابريشمينِ شيرين‌ترينِ روياها ...

من ، چشم به راه سحرم
و خورشيد ، تا از پس پلک‌هایِ‌نجيب‌ت طلوع کند
و ‌‌‌‌‌‌چشمانِ درخشانت آسمانِ مرا از روشنی و نور سرشار ...

ساعت Artmis 1:01 AM

● تا حالا يک فضا نورد توی گوشه تاريک از يک کافه نديدين؟...

ساعت Artmis 11:55 AM

● تقديم با عشق

ساعت Artmis 2:56 PM

● پنجره‌ای‌رو به نيلوفرهای‌آبی و زنبق‌های زرد ؛
جای بازی پرندگانِ بی‌نام
درخشش پولکِ قرمزِ ماهی‌ها زير آفتاب

به قاب پنچره فانوسی
در فضا عطر می‌پراکند .

خانهء ماست
کنجِ آرامِ آبگيری کوچک .


ساعت Artmis 12:02 PM

● يادتان هست ؟!
گفتم دوست دارم با يک قايق بزرگ به اين سفر بروم
و شما خنديديد :
-شدنی نيست .
می‌دانستم .
شما نمی‌دانستيد
که دل سپردن به آبی‌ها پيش‌تر خواهدم راند .


ساعت Artmis 6:07 PM

● هيچکس آمدنش را انتظار نمی‌کشيد .
از نابهنگام تقدير آمد .

هم سفر بودند .
زير تابش گرم خورشيدِ تابستان
آغوشِ خُنُکِ شن هایِ ساحل آنها را به خود فراخواند .
با نسيم صبحگاهی دريا ، نگاهشان به يکديگر گره خورد
و عشق ، در امتدادِ خيسِ چشمهايشان چشم به جهان گشود .



هيچکس آمدنم را انتظار نمی‌کشيد .
از نابهنگام تقدير آمدم .

بار سفر می بستند
با شوقِ عاشقانهء اولين بهارِ همراهی
دردِ گنگ و ناخوانده ، ناغافل از راه رسيد .
صلاتِ ظهر ، بُهت و درد به هم آميخت
و من ، در انتهایِ خشک يک فرياد چشم به جهان گشودم .



هيچکس آمدنمان را انتظار نمی‌کشيد .
از نابهنگام تقدير آمدیم .

هم سفر شديم
كسالتِ غروبِ گرم و دم كردهء تابستان
جنگل را از پيچ و خم جاده‌ها به ساحلِ اقيانوس فراخواند.
در كبوديِ افق ، آسمان و زمين به هم گره می‌خوردند،
و" ما " در فراز ، فارغ از ترس‌هاىِ تاريخىِ نياكان‌ِمان ، چشم به جهان گشودیم .





ساعت Artmis 3:47 PM

● بابا جونِ مهربونم . روز م نو شد . سالِ نو م مبارک شد .
دعایِ نوروزی شما برای من ، تبريکِ نوروزی من شد برای همه :


نوروز تو را خوش و خستجه
گل بر تو نثار دسته دسته
امسال و دو صد بهارِ ديگر
جانم به تو باد بسته بسته


ساعت Artmis 1:11 PM

● من مجبورم عيد را به شما تبريک بگم

ساعت Artmis 12:17 PM

● زمستان اينجا نيامد .
برف و يخبندانی هم در کار نبود .
نه زغالی ماند و نه روسياهی .

زمين اما کَمَکی دلسرد بود .
ميانهء راه مانده ،
دست از روييدن کشيده بود
و بهانه می‌گرفت .
هر چه سبزی بود به دلخواه خود رنگ کرده بود
تا مثلاً دلتنگی‌اش را بپوشاند :
زرد ، نارنجی ، سرخ ، قهوه‌اي .

آسمان اما هرگز رنگ عوض نکرد :
آبیِ آبی ماند .
و تا بخواهی باريد
و زمين را به کهنه‌ترين و ناب‌ترين شراب‌هايش مهمان کرد .
زمين که سرمست شد ،
ابرها بار خود را بستند و به سرزمين آنسویِ رنگين کمان رفتند .

و باز چشمهایِ درخشانِ خورشيد به دلِ ‌سرد زمين افتاد .
با بخشندگی بر او تابيدن گرفت .
تابيد و درخشيد و مهربانی کرد ...
آنقدر که زمين ديگر تاب نياورد .
عطسه‌ای زد و مستی از سر پراند .

چشم که باز کرد
می‌دانست که يک دورِ ديگر
از چرخهایِ گردونه‌دار پيرِ را تاب آورده است .


نگاهش کنيد :
از سرخوشی
همه جا را سبز و گلی رنگ کرده .
سرشار است و تازه .
جوان شده و باز جوانی می‌کند ؛
از نو دست بکارِ روياندن .


ساعت Artmis 3:31 PM

● در خواب به تو فکر می‌کردم ؛
شايد هم به همسايه‌های جديدمان ،
همان دو قمری جوان که در گلدان قابِ پنجره لانه کرده‌اند .
ديشب ، نگاهم به تو خيره مانده بود
يا به دو شمع روی ميز که وقتِ سوختن سرهايشان را به هم تکيه داده بودند ،
از دور دو تا ديده می‌شدند و از نزديک يکی.

صدای تو می‌آيد يا ترنم باران است بر آغوشِ گشودهء خيابان ؟
شايد هم آواز پرنده‌هاست که با رقصِ پرشورِ باد همراه شده‌‌است .
اين نفس‌هایِ توست يا هوای شکفتن که ريه‌هايم را پر و خالی می‌کند ؟
بویِ دلنشين زنده‌گی : چای تازه دم ، نان داغ ؟

از پشت تصوير تو در آئينه سرک می‌کشم ؛
نمی‌دانم اين تو بودی يا من ؟!
نی‌نی‌ِ چشمان توست که در آيينه می‌درخشد يا شوقِ چشم های من از يافتن رد نگاه تو ...

صبح‌ت بخير
دوستت دارم .

ساعت Artmis 12:59 PM

● " اگه يه روز بری سفر "

سفرت به خير جانِ دلم .

پشت سر ، قلبی شکسته انتظارِ باز آمدنت را نمی‌کشد !
تا آينده‌هایِ دور و نزديک نيز ،
قلبم چشم به‌راهِ ديدارِ دوباره‌ات بی‌تابانه نخواهد تپيد !

سبکبارانه پر بگير آرامِ جانم
لبخندِ روشن‌ت را سخاوتمندانه نثار جاده کن‌ .
در تمام طولِ راه
من هر درختم
سايه‌ برِ راهی که از آن می‌گذری .

قدمهايت استوار جانِ شيرينم
قلب من در زير و بمِ گامهايت خواهد تپيد .

ساعت Artmis 7:03 PM

● ديدمش ؛
مردی بود
و قدمهايش را
به بلندایِ افق بر می‌داشت.

عطرِ بودن می‌داد .
قامتش روشن بود .
چشم سويم گرداند
گلِ خورشيد شکفت .

دست در دستِ افق
دست در دستِ زمان
از زمان هم برتر
گردِ دنيا در چرخ ...

نور چشمم را زد .
نبضِ چرخيدنِ او
بر دلم می کوبيد :
"اين‌همه بيهوده است .
نتوانی هرگز !..."

چشم در چشمم دوخت .
ذهنِ من روشن شد :
"تو توانايی آن را داری
بيش از اين خود مفريب ."

او به راهش می‌رفت ...


اين شعر ترجمهء آزاد همين شعره ، که من سالها پيش به عنوان تکليف درسی‌انجام داده بودم و همين ترجمه دريچهء آشنايی من شد با سهراب سپهری :
"سر هر کوه رسولی ديدند
ابر انکار به دوش آوردند."
ساعت Artmis 12:03 PM