داشتم یک صله ارحامی می کردم و جویای احوال می شدم از رفقای شناخته و نا شناخته وبلاگ نویسم . بعضی ها بالکل رفتتد و اثری هم از وبلاگ شون نیست . بعضی ها اسباب کشی کردند و رفتند و جای دیگه و با اسم دیگه می نویسند . بعضی ها مثل من گهگاهی دو سه خطی می نویسند و به هر صورت آتش رو زیر خاکستر روشن نگه داشتند . خیلی ها مدام و مکرر نیستند ولی حتی نبودنشونم پر رنگ و حاضره . بعضی ها هم که آهسته و پیوسته و حاضر و قبراق سنگر رو نگه داشتند و با خستگی ناپذیری ستودنی در تمام این سالها به نوشتن مشغول بودند و هستند .

اونچه که برام جالب و عجیب و کمی دور از انتظار بود اما ، بعضی از اونهایی بودند که مدام نوشتند و همچنان می نویسند ولی وقتی یادداشت هاشونو می خونی انگار اصلا نیستند . انگار دارند از روی مریخ می نویسند ! انگار نه انگار که وجود دارند. انگار نه انگار که توی این دنیاند!

می فهمم که هر آدمی یه جوریه ! می فهمم که همه نباید کله اشون بوی قرمه سبزی بده ! می فهمم که به هزار و یک مصلحت یا ضرورت یا بهانه همه نمی خواهند یا نمی توانند افکار و نگرانی ها و اندیشه هاشونو بریزند وسط و جار بکشند و به دنیا اعلام کنند . اونهم توی این وانفسا و دیوانه بازار که هیچ کس نمی دونه که لحظه بعدش باید منتظر چی باشه ...

. ما بعضی ها اصلا انگار وجود ندارند. بی وجودند . تموم شده اند . هستند ولی نیستند . خوابند ، خالی اند . بی وزنند . نیستند .

دریغ از یک کلمه ، یک اشاره ، یک لحظه سکوت ، یک لحظه حضور ، یک لحظه بودن !

دلم برای نوشتن گرفت ...

شب است و چهره ی میهن سیاهه ؛نشستن در سیاهی ها گناهه

تفنگم را بده تا ره بجویم ؛که هر که عاشقه پایش به راهه

برادر بی قراره ؛برادر شعله واره ؛برادر دشت سینه اش لاله زاره

شب و دریای خوف انگیز و طوفان ؛من و اندیشه های پاک پویان

برایم خلعت و خنجر بیاور ؛که خون میبارد از دل های سوزان

برادر نوجونه ؛برادر غرقه خونه ؛برادر کاکلش آتش فشونه

تو که با عاشقان درد آشنایی ،تو که هم رزم و هم زنجیر مایی

ببین خون عزیزان را به دیوار ، بزن شیپور صبح روشنایی

برادر بی قراره ؛برادر نوجونه ؛ برادر شعله واره ؛برادر غرقه خونه ؛برادر کاکلش آتش فشونه